حفظ استقلال سالمندان

 

 

 

 

احترام به سالمند باید از دوران طفولیت یعنی در خانواده تا آموزش و پرورش و به دنبال آن دانشگاه و اجتماع آموزش داده شود.

 

در خانواده تلقی افراد از احترام به سالمند صرفا یک سری برخوردهای روزانه است در حالی که این گونه نیست.گاهی کوچکترین برخوردهایی که از نظر خودمان ساده است ممکن است از نظر سالمند زجر آور باشد.

 

تکریم سالمند در خانواده مساوی با رضایت خود سالمند نیست ، چراکه سالمندان به دلیل برخورداری از خردی که می خواهند تمامیت زندگی را حفظ کنند گاهی حتی در صورت نارضایتی اظهار رضایت می کنند. اما واقعیت این است که ما باید به نحوی رفتار کنیم که سالمند رضایت واقعی و قلبی داشته باشد.

 

سالمندان در طول زندگی خود تلاش زیادی داشته اند و با بسیاری از مشکلات مقابله و به خاطر فرزندانشان فداکاری کرده اند و سرمایه زندگی هستند و باید در رفتار خودمان تجدید نظر کنیم.بنابراین باید به دنبال استقلال واقعی برای سالمند باشیم .به عبارت دیگر سالمند در سن هفتاد سالگی باید استقلال جوانی خود را داشته باشد.

 

همه سالمندان را به عنوان مرشد خانواده می دانیم و نقش راهنما و ارشاد کننده برای آنها قائل هستیم.در خانواده هایی که سالمند تکریم می شود و در کنار خانواده فرزندش زندگی می کند معمولا آرام کننده تنش ها و نزاع ها همین سالمندان هستند که نقش بسیار ارزشمندی است.

 

زمانی که مشکلی با فرزند خود داریم که نه فرزند و نه خودمان متوجه آن می شویم سالمندان هستند که می توانند با ارشاد موضوع را حل کنند.

 

یکی از مشکلات ما در جامعه سالمندان مشکل معیشتی است و به دلایل مالی افراد خانواده خیلی کم در کنار سالمند جمع می شوند.

 

 

بهترین حالت برای زندگی ما این است که با سالمندان زندگی کنیم البته این باید در شرایطی باشد که استقلال سالمند به طور کامل حفظ شود.

 

یکی از مهمترین مواردی که زندگی ها را دچار مشکل می کند دخالت است و ما به سالمند به عنوان کسی که اندیشمند کامل است نگاه می کنیم اما گاهی مشکلاتی ایجاد می شود و انکار ناپذیر است.افراد خانواده باید به دلیل تکریم سالمند از برخی مشکلات و مسائل بگذرند.

 

برخی از مشکلات برای سالمندان وجود دارد که باید زندگی مستقلی را برای آنها فراهم کرد.